Απόσπασμα από τις “Βουνοκορφές”

«Νιώθουμε απόλυτα, πως έχουμε υπερβεί κάθε -ισμό και κάθε θεωρία. Θα καταποντίσουμε το έργο όλων των ηλιθίων και αφελών που, συμβαδίζοντας με τις πρωτοποριακές σχολές, προσπαθούν να επιβάλλουν την μετριότητά τους πάνω σε πνεύματα αυτόφωτα. Θα αρνηθούμε απόλυτα όλα τα έργα καθαρά τεχνικής αρτιότητας εκτός αν υπηρετούν την έκφραση μιας αισθητικής εξέγερσης. Σκοτεινές, αγνές δυνάμεις, γελαστοί λεηλατείς του αδύνατου, παράτολμοι εξερευνητές των υψηλότερων κορυφών και των αβύσσων, ας εξαπολύσουμε τους ποιητικούς κεραυνούς μας για να τσακίσουμε τα σκουληκιασμένα σμήνη των αθλίων απνευμάτων.» Δεν αναγγέλλω ούτε υπόσχομαι τίποτα. Υπάρχει πληθώρα ψευτο-προφητών που διακηρύσσουν την πιθανότητα μιας νέας ζωής. Κι ακόμα περισσότεροι που υπόσχονται στους ανθρώπους νέους χριστούς εξαργυρώνοντας από τώρα το αίμα τους… Ποιοι είναι αυτοί; Δεν ξέρω! Δεν καταλαβαίνω! Αυτό που ξέρω είναι πως εγώ είμαι ένα μείγμα, ταπεινότητας και περηφάνιας, σοφίας και άγνοιας, αρετής, δειλίας και ηρωισμού, φωτός και σκότους, λογικής και παραλογισμού. Αιωρούμαι πάνω από μια άβυσσο ανεξερεύνητου βάθους με το μάτι μου καρφωμένο σε μια μακρυνή κορυφή που μπορεί να είναι απλά μια ψευδαίσθηση. Ξέρω πως μέσα μου υπάρχουν ηλιοφώτιστες και ανθισμένες κορυφές όμορφες σαν θαυμάσιοι καλοκαιρινοί κήποι. Ξέρω επίσης πως μέσα μου έχω σκοτεινές σπηλιές που δε θ’ αντικρύσουν ποτέ το φως της μέρας.

Έχω βρει κάποιους συντρόφους που κάπου μου μοιάζουν και κάπου τους μοιάζω κι εγώ, και μαζί έχουμε χτίσει ένα κρυστάλλινο σπίτι στους βράχους μιας κορυφής. Όμως δεν είναι γι’ αυτό που καμωνόμαστε για θεοί. Και υπάρχουν αετοί και φίδια ακόμα, που καθώς οι θεοί, αγαπούν τις παρθένες βουνοκορφές- Και είμαστε επίσης κομμάτι δικό τους κι εμείς. Είμαστε όλοι γεννήματα, αλλά γεννήματα των βουνοκορφών, μαζεμένοι όλοι ανάμεσα στους συμβολικούς θάμνους μιας αληθινά ελεύθερης καλλιτεχνικής μορφής. Θα βλαστήσουμε δηλητηριώδη άνθη άπλετης ομορφιάς αντίθετα με τους ελαφρόμυαλους πιθήκους που γυροφέρνουν στα χαμηλότερα λιβάδια της κοινωνίας και θα εξαπολύσουν τις ανίσχυρες κατάρες τους προς τις σπηλιές μας, των βίαιων ερημιτών.

Κλείνω την δήλωσή μου, χωρίς ωστόσο να καταλήγω κάπου. Ξέρω πως ο καθένας, ακόμα και ο πιο αξιοθρήνητος μες τους θνητούς, έχει το δικαίωμα να κάνει μια δήλωση αυτού του είδους. Όμως επίσης πιστεύω πως πέρα απ’ το να έχει το δικαίωμα, η αληθινή μεγαλοφυία θα ‘πρεπε να το βλέπει σαν απόλυτο καθήκον της.

 Το παραπάνω απόσπάσμα από το έργο του ιταλού “αναρχοατομικιστή” Renzo Novatore, μεταφράστηκε από τις “εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας” στα πλαίσια μιας έρευνας για τους ιταλούς αναρχικούς του 1910 και τη σφοδρή σύγκρουσή τους με τους αναρχοκομμουνιστές – “οργανωσιακούς” της εποχής (πολεμική Novatore – Berneri…). Βλ. σχετικά και “Ποιός ήταν ο Bruno Filippi”